Wydział Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie jest najstarszym Wydziałem reprezentującym tę dziedzinę Nauki w Polsce Wydział Medycyny Weterynaryjnej jest spadkobiercą nauczania weterynarii na terenie dzisiejszej Warszawy, które rozpoczęło się od powołania w 1824 r. w Instytucie Agronomicznym w Marymoncie – Instytutu Rządowego Weterynarii ( Instytutu Weterynarii Praktycznej ) na mocy dekretu z 25. 09. 1816 o utworzeniu w Królestwie Polskim praktycznej szkoły weterynaryjnej. Miejscem funkcjonowania tego Instytutu był budynek położony na terenie folwarku w Burakowie należącym do Instytutu Agronomicznego. Celem powstania Instytutu Rządowego Weterynarii było przede wszystkim szkolenie kadr dla wojska w cyklach dwuletnich, tzw. „hipiatryków”- lekarzy koni.

Kolejną placówką nauczającą weterynarii na terenie obecnej Warszawy była samodzielna jednostka o nazwie Warszawska Szkoła Niższych Weterynarzy, która powstała w 1840 r. Placówka ta ulegała szeregu strukturalnym przekształceniom w wyniku podnoszenia poziomu nauczania, wydłużenia z 2. do 4. lat czasu kształcenia oraz uzyskania samodzielności w nadawaniu stopni przyjmując w 1889 r. nazwę Warszawskiego Instytutu Weterynaryjnego, a w 1913 r. Aleksiejewski Warszawskij Wieterinarnyj Intitut . Instytut ten praktycznie funkcjonował do 1915 r. kiedy decyzją władz carskich przeniesiony został w głąb Rosji do Nowoczerkaska.

Po przerwie związanej z I Wojną Światową powstało w drugiej połowie 1918 r. na Uniwersytecie Warszawskim Studium Weterynaryjne przy Wydziale Lekarskim, które kontynuowanie nauczania weterynarii na terenie Warszawy rozpoczęło w roku akademickim 1921/ 1922 w cyklu 4-letnim. W 1927 r. Studium Weterynaryjne, na wniosek Rady Wydziału Lekarskiego, Senat Uniwersytetu Warszawskiego podjął uchwałę o utworzeniu Wydziału Weterynaryjnego jako samodzielnej jednostki tej uczelni. Uchwała ta zatwierdzona została w czerwcu 1927 r. przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Wydział Weterynaryjny funkcjonował w ramach Uniwersytetu Warszawskiego do 1952 r. z przerwą w okresie II Wojny Światowej.

W 1952 r. został włączony do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Wydział Weterynaryjny, na wniosek Rady Wydziału, uchwałą Senatu SGGW otrzymał w 1999 r. nazwę Wydziału Medycyny Weterynaryjnej.

Od 1992 roku Wydział prowadzi studia doktoranckie, od 1993 roku studia podyplomowe, a od 2007 roku studia w języku angielskim dla obcokrajowców.

W 2002 Wydział otrzymał pozytywną akredytację przez zespół ekspertów European Association of Establishments for Veterinary Education (EAEVE). W 2014 roku Wydział uzyskał ponownie 6-letnią akceptację  (EAEVE) dla programu nauczania medycyny weterynaryjnej w językach polskim i angielskim.

Wydział ma prawo do nadawania stopni doktora nauk weterynaryjnych i doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych.

Aktualny Stan Nauki na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej SGGW

Najbardziej dynamiczny rozwój badań naukowych na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej SGGW obserwuje się od początku lat dwutysięcznych, co spowodowane jest w dużej mierze zmianą zasad finansowania Nauki w kraju. Należy podkreślić, iż Wydział Medycyny Weterynaryjnej w Warszawie jako jedyny na SGGW uzyskał w dwóch kolejnych edycjach oceny (lata: 2005-2009, 2009-2012) najwyższą kategorię „A”. Zadecydowały o tym wysokie wskaźniki oceny parametrycznej, z których z najbardziej spektakularne w okresie 2009-2012 to: całkowita liczba publikacji- 2598, w tym w czasopismach JCR- 367, liczba cytowań publikacji pracowników- 1533 oraz indeks Hirscha dla jednostki – h=15.

Wciąż powstają nowe, a także doposażane są istniejące laboratoria na Wydziale, z których najważniejsze to: funkcjonalnej genomiki, cytogenomiki weterynaryjnej, mikroskopii konfokalnej i laserowej cytometrii skaningowej, cytometrii przepływowej i sortowania komórek, chromatografii wysokosprawnościowej, chromatografii gazowej, analiz mineralnych, hodowli komórkowych, biologii molekularnej, makropreparacji anatomicznej, mikropreparacji anatomicznej, mikrobiologiczne, immunologiczne, immunohistochemii i immunocytochemii, toksykologii molekularnej, diagnostyki chorób zakaźnych, diagnostyki obrazowej (RTG, USG, tomografia komputerowa), diagnostyki hematologicznej i biochemicznej, diagnostyki molekularnej chorób ptaków, diagnostyki chorób pszczół. W 2014 roku powstało Weterynaryjne Centrum Badawcze przy Katedrze Chorób Dużych Zwierząt z Kliniką z wyposażonymi w nowoczesny sprzęt laboratoriami: chirurgii miniinwazyjnej, diagnostyki obrazowej i telemetrii, nanotechnologii i nanoinżynierii oraz biotechnologii.

Pracownicy Wydziału prowadzą szeroką współpracę naukową z uznanymi ośrodkami krajowymi i zagranicznymi. Najważniejsze ośrodki współpracy krajowej to: Wydziały Medycyny Weterynaryjnej w Olsztynie, Wrocławiu i Lublinie, Państwowy Instytut Weterynarii – Państwowy Instytut Badawczy w Puławach, Instytut Genetyki i Hodowli Zwierząt PAN w Jastrzębcu, Instytut Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN, Narodowy Instytut Leków, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Centrum Onkologii, Instytut Fizjologii i Żywienia Zwierząt PAN w Jabłonnie.

Do najważniejszych ośrodków współpracy międzynarodowej należą: University of Edinburgh, UK; Sapienza University of Rome, Italy; Center for life Nanoscience, Rome; NUIG Gelaway, Ireland, IBR Barcelona, Bilkent University Ankara, Technische Universitaet Muenchen, Germany; Hebrew University of Jeruzalem, School of Pharmacy, Israel; United States Department of Agriculure (USDA); Albert Einstain Medical College, New York, USA; Michigan State University, USA; Plum Island Animal Disease Center, USA; University of Giessen Lung Center, Department of Internal Medicine, Germany; Justus Liebig Universitaet Giessen, Germany; Freie Universitaet Berlin, Germany; Leibniz Institute for Farm Animal Biology (FBN), Dummersdorf, Germany; Institut National de la Recherche Agronomique (INRA), Saint Giles, France; Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands; Utrecht University, Department of Veterinary Medicine, Netherlands; Swedish Agricultural University, Department of Veterinary Medicine, Sweden; Istituto Zooprofilattico Sperimentale dell’Umbria e delle Marche, Italy; Department of Veterinary Disease Biology, Faculty of Life Sciences, University of Copenhagen, Denmark; Szent István University in Budapest, Hungary; University of Liege, Belgium; University of Zurich, Switzerland; Institute of Animal Science Chinese Academy of Agricultural Sciences, People Republic of China; Feed Research Institute Chinese Academy of Agricultural Sciences, People Republic of China; Beijing Smistyle Sci Ltd Chinese Academy of Agricultural Sciences, People Republic of China. Przejawem międzynarodowej współpracy naukowej jest także uczestnictwo pracowników Wydziału w europejskich Akcjach COST (FA083; CM1106; BM1308; BM1404; CM1407; FA0902; FA1307), radach redakcyjnych czasopism JCR oraz grantach międzynarodowych. W 2014 roku 105 pracowników Wydziału Medycyny Weterynaryjnej SGGW uczestniczyło w 66 konferencjach międzynarodowych.

Pracownicy Wydziału są aktywni w zdobywaniu grantów badawczych w konkursach krajowych z MNiSzW, NCN i NCBiR . Od roku 2009 realizowane były /są 63 projekty badawcze, finansowane przez w/w instytucje. Dużą rolę w rozwoju badań naukowych na Wydziale odgrywają 3 stacjonarne studia doktoranckie z zakresu nauk podstawowych, przedklinicznych i klinicznych. W ramach tych studiów kształconych jest aktualnie ponad 70 doktorantów. O ich wysokiej aktywności naukowo-badawczej świadczy fakt, iż w roku akademickim 2013-2014 byli oni współautorami w 46 publikacjach naukowych w czasopismach indeksowanych przez JCR. Od 2000 roku nadano na Wydziale 183 stopnie naukowe doktora i 28 stopni doktora habilitowanego nauk weterynaryjnych.

Głównymi kierunkami naukowo-badawczymi na Wydziale są: morfologia ssaków i ptaków domowych i dziko żyjących; fizjologiczne mechanizmy regulacji wzrostu, rozwoju i homeostazy organizmów zwierzęcych oraz uwarunkowań ich zdrowia; badania nad patogennością i diagnostyką wybranych czynników zakaźnych i inwazyjnych oraz nad mechanizmami odpornościowymi u zwierząt; wpływ zanieczyszczeń środowiska na organizmy zwierząt – szacowanie zagrożeń dla ludzi i zwierząt; diagnostyka laboratoryjna i obrazowa w weterynarii; etiologia i patologia wybranych chorób zakaźnych i niezakaźnych zwierząt; zaburzenia funkcji rozrodczych i gruczołu sutkowego u zwierząt; implanty w chirurgii zwierząt; bezpieczeństwo żywności pochodzenia zwierzęcego.

Do największych osiągnięć pracowników Wydziału w ostatnich latach należy zaliczyć:

• Wykazanie, że makrofagi towarzyszące nowotworowi powodują w komórkach przełączenie z kanonicznego szlaku Wnt na niekanoniczny szlak Wnt przez co hamują ich proliferację i nasilają inwazję, migrację i powstawanie przerzutów.
• Wykazanie, że molekułą pośredniczącą pomiędzy mieloidalnymi komórkami supresorowymi a komórkami nowotworowymi sutka suki jest IFN-Lambda, który poprzez aktywację STAT3 nasila w komórkach nowotworowych sekrecję czynników proangiogennych.
• Wytypowanie profilu ekspresyjnego miRNA charaktertystycznego dla przerzutujących guzów sutka suki.
• Wyizolowanie własnej linii komórkowej włókniakomięsaka kotów (FFS1WAW) oraz po raz pierwszy na świecie opisanie jej wzrost na błonie kosmówkowo-omoczniowej zarodków kurzych. Ponadto przedstawiono możliwości wykorzystania nanocząstek koloidalnego złota jako nośników leków przeciwnowotworowych.
• Określenie cech morfologiczno-histologicznych rzadko opisywanych w literaturze mięsaków gruczołu sutkowego u suk. Na podstawie przeprowadzonych badań określono cechy nowotworów, które będą przydatne w ich rozpoznawaniu, a także pozwolą na określenie czynników rokowniczych, co miało by odzwierciedlenie w postępowaniu ze zwierzętami z takimi właśnie guzami.
• Ocena ilościowa oraz transkryptomiczna i epigenomiczna charakterystyka komórek macierzystych w gruczole sutkowym jałówek ras mlecznych i mięsnych.
• Opracowanie modelu hodowli kultur przestrzennych bydlęcych komórek nabłonka gruczołu sutkowego linii BME-UV1, umożliwiającego śledzenie molekularnych mechanizmów kontrolujących proces mammogenezy pęcherzykowej w warunkach in vitro. Badania wskazują na ścisłą interakcję ścieżek sygnałowych indukowanych przez hormony i czynniki wzrostu regulujące rozwój pęcherzyków mlecznych w gruczole sutkowym bydła oraz istotną rolę autofagii w tym procesie.
• Opisanie transkrypotmicznych i epigenomicznych podstaw wzrostu i różnicowania mięśni szkieletowych bydła.
• Zbadanie wpływu czynników humoralnych związanych z otyłością (wysokie stężenie glukozy, insuliny, długołańcuchowych kwasów tłuszczowych) na mechanizmy regulujące postęp cyklu komórkowego oraz indukcję różnicowania na modelu miogenezy in vitro.
• Opisanie nowej metodyki badań: persorpcja (wchłanianie przez zamkniętą barierę jelitową) nanocząstek fluorescencyjnych opartych na jonach ziem rzadkich ze światła przewodu pokarmowego dorosłej myszy po podaniu do żołądkowym.
• Dostarczenie dowodów na spowolnienie tempa przebudowy błony śluzowej jelita oraz brak zdolności adaptacji funkcji jelita do pokarmu u noworodków z wewnątrzmacicznym zahamowaniem wzrostu (IUGR) na modelu świni.
• Wykazanie antyoksydacyjnego, hipolipidemicznego oraz hipocholesterolemicznego oddziaływania azjatyckich owoców kiwi u szczurów z indukowaną hipercholesterolemią.
• Sklonowanie cDNA i charakterystyka molekularna oraz wyjaśnienie roli w układzie pasożyt-żywiciel kilkunastu białek enzymatycznych z grupy hydrolaz (proteazy asparaginianowe, cysteinowe i metalopretazy), oksyreduktaz (tioredoksyna), ligaz (ligaza glutaminianowo cysteinowa), transferaz (kinaza fosfoglicerynianowa) pasożytniczych helmintów (Ancylostoma ceylanicum, Fasciola hepatica, Uncinaria       stenocephala).
• Wykazanie, że zakażenie EHV-1 powoduje w mysich neuronach in vitro uruchomienie mechanizmów pierwotnej odpowiedzi immunologicznej poprzez aktywację określonych receptorów toll-podobnych (TLR).
• Wyjaśnienie mechanizmu probiotycznego oddziaływania bakterii z rodzaju Lactobacillus.
• Opisanie po raz pierwszy występowania, obrazu klinicznego i anatomopatologicznego choroby Morela u kóz w Polsce oraz właściwości wyizolowanych szczepów Staphyloccocus aureus subsp. anaerobius.
• Opracowanie molekularnej diagnostyki przyczyn masowego ginięcia pszczół w Polsce.
• Wykorzystanie metody telemetrii i elektrod własnej konstrukcji w badaniu aktywności bioelektrycznej mięśniówki gładkiej jajowodów i macicy u zwierząt.
• Określenie efektywności działania przeciwbakteryjnego promieniowania UV na powierzchniach ceramicznych płytek ściennych pokrytych powłokami fotokatalitycznymi z rozdrobnionego do nanocząsteczek ditlenku tytanu.

Powyższe osiągnięcia zostały opublikowane w czasopismach wysokiej rangi o zasięgu międzynarodowym i dostarczyły nowej wiedzy o rozwoju i funkcji narządów, biologii komórek nowotworowych oraz odpowiedzi immunologicznej organizmu na czynniki patogenne. Jest to przede wszystkim wiedza poznawcza, wyprzedzająca, która w przyszłości może mieć duże znaczenie aplikacyjne w zakresie nowoczesnej diagnostyki onkologicznej, dietetyki weterynaryjnej, prewencji i terapii chorób wirusowych, bakteryjnych i pasożytniczych, a także tworzenia adekwatnych modeli zwierzęcych na potrzeby badań nad patogenezą i terapią chorób cywilizacyjnych.